'n Boertjie se Travels: India hoe de dinges.

Hierdie is die laaste van my skryfstuk oor India, hoop julle het dit geniet.

Kolklatta na Delhi – SHUT THE F$#@ UP

Luuksheid na swaarkry!

Oppad Huistoe, Delhi Lugahwe, onwettig geneemde foto!

Kontras

Lanel se maag hou goed, net as haar maag dink hy wil suid draai stop ek nog ‘n immoduim in haar keel af. Met ons aankoms op die stasie is sy so goed soos ‘n lopende apteek. Die stasie bied darem ‘n lugversorgde afdeling vir die wat in besit is van eerste en tweedeklas kaartjies. Ons maak gebruik van die geleentheid en plak neer soos vrot velle op die twee beskikbare stoele.

‘n Halfuur voor ons trein vertrek gaan soek ons, ons sitplek. Na ‘n geskarrel en armswaai en gebrabbel in Engels kry iemand ons jammer en gaan wys ons waar ons sit. Tot ons skok is ons plekke opgeneem deur ‘n gesin. Gelukkig maak die kondukteur sy keelskoon en almal maak pad. Ons begin ons plekkies voorberei en lief vat soos gewoonlik die boonste bankie. Ons maak ons beddens op. Vannag wil ek deurslaap. Ons deel die 4 man kompartement met ‘n ourige stil man en ‘n jong man met brille, die het vriende gemaak met ‘n dik gat aan die oorkant en hulle kuier, dis vroegmiddag so dit pla nie. Ons kry ons ete, lief sien nie kans vir die warm kos nie en probeer so bietjie slaap. Ek gaan doen inspeksie van die toilette en vind dat eersteklas sin soos gewoonlik in baie beter en gangbare toestand is. Ons geluk is dat dit reg voor ons trein trok is so in ‘n nood situasie kan lief net hol en sy sal dit betyds maak. Ek stap terug na ons kompartement en vind die dik gat en sy maer gat met brilletjies nog steeds aan die kuier. Die ou man sit tjoepstil in die hoek en sprak nie ‘n woord nie. Ek gaan soek roo kplek, en alhoewel rook onwettig op treine in india is steur niemand hulle aan die reël nie, jy maak net die trein deur oop en maak jou twakkie. Ek maak soos ek gewoond is en gooi die deur oop, langs my flits die nag landskap en liggies verby en ek geniet die warm lug wat van buite af inkom. Die volgende oomblik spring daar so kort mannetjie in uniform om die hoek en dinges my uit oor ek die deur van die trein oopmaak terwyl dit beweeg. Ek gee hom som kyk, verduidelik vir hom in Afrikaans dat ek nie veel van sy dreigemente dink nie en trek my twakkie verder. Die opgeskorte klein mannetjie dreig weer.  Hy laat my dink aan my sussie se oorlede dobberman pincherkie, oorle Frikkie. Ek lag vir hom terwyl ek die deur toemaak en se vir hom dat ek nie omgee wat hy se nie terwyl ek in die gang af verdwyn. Dikgat en sy maat is stil toe ek terug kom in die kompartement, dankie tog nou kan ek slaap, ek maak vir oulaas seker dat Lanel reg is voor ek ook wegvaar na droomland.

My oë was skaars toe of die twee nuut gevinde vriende begin op ‘n hoer as normale toon weer eenstryk kuier. Ek strip my moer toe vir die twee, beteken ‘n toe gordyn nie vir hulle iets nie. Ek trek myself so half regop en laat waai.”You are the most disrespectful people I have ever seen, some of us are tired and are trying to sleep. My wife is sick, and I don’t want to hear another word from you two. If you don’t understand what I am saying, shut the F#%^ up. Ok.” My stem toon draa deur die trein en vir ‘n oomblik kon jy net die gerammel van trein wiele buite hoor, terwyl hier en daar ‘n kop half bang en nuuskierig om die hoeke loer. So bogger ek hulle nuwe vriendskap op en kry ons die nodige rus in vir die nag.

Delhi – Tot hier toe en nie verder nie.

‘n Mens se Psige kan net soveel vat. Blykbaar volgens die slim mense, wie se werk ek eens op ‘n tyd moes leer, het almal ‘n toleransie vlak in sekere situasies, of so iets. Kan nie mooi onthou nie want ek was nie veel in die klas nie. Met ons aankoms in Dheli was beide my en Lanel se toleransie punte ver oorskry. Ons nerwe was sommer plein klaar, nee hulle was opgebruik, weg non exsistant. Geen normale mens sit homself vir 3 weke deur hel en dan loop vertel hy vir mense dat dit lekker was nie, maar vir die een of ander rede is dit lekker, ons gaan soek hierdie plekke straf onsself, liggaamlik geestelik en word gedruif tot op breekpunt. Dan in ‘n oomblik van heldere waansinnigheid besef mens dat dit reis is, en niks en niemand, geen pakket toer, geen vakansie in ‘n huisie op Pennington gaan vir jou hierdie ervarings gee nie.

Ons laaste verblyf in India is die Taj Palace Hotel 5ster nogal. Lanel het in ‘n waansinnige oomblik iewers tydens die toer besluit dat dit ons eindpunt verblyf sou wees. Die hotel is geleë in die diplomatic enclave, en met die eerste oog opslag is alles skoon en netjies, ‘n kontras van wat ons beleef het die afgelope twee en ‘n half weke. Die sekuriteit by die hotel is om van huis toe te skryf en ou Zumsie sal wragtig hier gemaklik kan slaap, dink ek terwyl ons deur die exstrale en bevoelings en bevatings gaan, vir die duisendste maal. Ons word soos konings ontvang, en word op die hande gedra tot op die 6de vloer waar ons kamer aangewys word. Magtig, dis luuks. Die bed is sag, linne skoon en tv wat werk. Dis hier waar ek besef, soms moet ‘n mens halt roep, al buig jou bank rekening agteroor, en sluk die bankbestuurder ‘n ekstra hart pil. Ons roep halt, en ons besef tot hier toe en nie verder nie.

Agterskrif en Naskrif.

Dis ‘n koel oggend as ons land op ORT., ons is gatvol vir alles Indies, soek een stewige boere ontbyt, skoonpa gooi sy Land Rover in rat en ons trek deur die verkeer soos mes deur botter. Die ontbyt by die Wimpy maak so holkolietjie vol en vol blydskap neem die snelweg ons terug na ons ou plassie buite Brits.

Terwyl ek hier voor die rekenaar sit vanoggend kyk ek na die agter grond foto van die Taj Mahal, en iewers binne my kriewel daar ‘n gogga. Dis tyd om te begin plan vir die volgende wegbreek. My koffie is al koud as ek omdraai en weer voor die rekenaar kom sit. Die lewe loop snaakse draaie met ons dink ek terwyl ek na Cecil Beaton se woorde kyk en terug dink. India het iets binne ons verander, maar wat weet ek nie, sal dit maar moet gaan soek. Miskien Timbaktu, Fiji, Borneo of Kenya.Of is dit al die mense wat ons ontmoet het, maar iets het verander.