Wednesday 21 September 2016

Per Se Sê jy


Jy Judas,

 wat op die straathoek staan en bid,

die voorsang vat en die fariseërs saamroep.

Jy wat nie met liefde wil gee nie,

jy wat die jou sak geslote hou,

sodat dit rond vol staan met nege en twintig silwer sikkels.

 

Ek hoor die kinders huil.

 

Hulle stemme gaan uit vanaf die Temple poort.

Die Temple wat jy beklee met goud en satyn.

 

Ek hoor die kinders huil.

 

Die krummels vee jy op van die tafel

Verkoop dit vir nog ‘n silwer sikkel.

 Jy Judas

 jou kas staan vol geraamtes.

 

Ek hoor die kinders huil.

 
                                         Judas ek het drie maal die kinders hoor huil.


***Please Leave a comment. / Los asb. jou gedagtes of griffelstukkie van wat jy dink.

Monday 19 September 2016

Want Ester Trou.



Stief het vir my so onaardige gevoel aan hom, stief is vir my iets wat jy ‘n lokasie brak mee vloek. Nou neef Tiaan is ook nou nie eintlik my neef nie, hy is nie eers bloed verwant nie, volgens familie rekords is hy stief. Vir my is hy neef Tiaan, so goed soos bloed en hy is familie.

Nou ek wil so bietjie vertel van my en neef Tiaan se trippie Windhoek toe. Nou kyk ek en Tiaan is nie die maklikste mense op aarde nie, ons kan vir ons liederlik opruk en ons gatte mooi dwars gooi as ons wil, maar ons is sagte mense, as dinge druk, dan loop die emosies maar maklik by die ogies uit.

Ons kry brief uit Namibië Nig Ester gaan trou. Die familie vat hulle optog Windhoek toe via Upington, maar helaas, ek en Tiaan moet werk vir ons brood en ons kan eers drie dae later die pad vat Windhoek toe. Met sy “goedkoop” op brandstof Nissan 1400 het ons in die pad geval. Ek het dit wel versuim dat daar ‘n verskil is tussen my en Tiaan (boon behalwe dat ons nie dieselfde pa en ma het nie, en glad nie eers na mekaar lyk nie) hy is ‘n pynlike netjiese man, ek weer kan vir drie dae dieselfde klere aantrek en is nie gepla om deurmekaar te wees nie.

Ester trou toe in ‘n kelder vol wyn, en Oom Koos loop homself half deurmekaar teen die glasdeur oor die gedansery en wyn drinkery, en ek en Tiaan val onseremonieel in die pad die dag na die seremonie. Dus toe hier waar die pap op die pad val, Tiaan moes die petrol en verblyf terug betaal. Net duskant Gobabis tussen niks en nêrens, het hy my meegedeel dat ons net genoeg sous sal hê tot op die grens. Ek bly stil praat anderkant toe. Wel die uiteinde was dat ons het elkeen in onse eie huisie gaan slaap en die pad terug was maar bra knorrig.

Dit was die eerste keer dat ek hom amper, amper gefoeter het. Ons het al telkemale liederlike meningsverskille gehad, so dat die familie met ons begin baklei het. Ons is familie, ons praat tot ons klaar gepraat het. Dit is vir my soms so hartseer om te sien dat mense oor meningsverskille ‘n wrok begin dra, hulle bedreig voel as jy bydrae en strekstaan waarin jy glo.

Ek kry soms die idee dat mense lieg vir hulle self oor die, wat, waarom en hoekom. Ons verf die mooiste Van Gogh en bou die mooiste Stradivarius, Agter die Van Gogh hang ons ware kleure. Die Stradivarius hou ons omhoog as ‘n simbool van mag, as die boog die snare tref vibreer die gevoel van diktatorskap daaruit, vergete is die helder skoonheid van kleur en klank. “All animals are equal, But some are more equal than others” George Orwell. Ek dink dat dit wat ons bind is dieper as geloof, kultuur, tradisies en organisasies. As ons die waarheid in die lig stel, dan vind ‘n eerlike binding op geestelike vlak plaas.
Om terug te kom by die storie, oppad terug vang hulle ons vir spoed, Tiaan was toe net die ene verliefdheid op daai stadium en wou huis toe. Tiaan blaf vir die Speedcop en se hy sal betaal, en hy het betaal. Ek blaf vir Tiaan en hy los my langs die pad, ek vang toe maar lift huis toe saam met twee verdwaalde Namibiërs. Tiaan is my neef, nie my bloed nie, maar hy is familie. Want Ester het getrou.



***Please Leave a comment. / Los asb. jou gedagtes of griffelstukkie van wat jy dink.

Monday 12 September 2016

GATVOL


Dis nou net mooi genoeg. Ek is gatvol, ek is sommer lus en loop, wat van ‘n vliegtuig kaartjie iewers heen, Thailand, dan kan ek gaan Golf speel, wag, wag, ek speel nie golf nie, India miskien my geloof weer vind, nee, nee dis nie my geloof nie, of wat van Israel, ‘n Pelgrimstog deur Bethlehem, ‘n wedergeboorte van my siel.

Ek het vanoggend aansoek gedoen vir werk in ‘n ander land, ek glo nie ek gaan dit kry nie, die laaste maand was net te veel, eers het ons, ons ongebore kind verloor, toe een van ons beste werkers, toe kom die hael en moer alles weg. Genoeg skreeu ek dit ten hemele, GENOEG.

Dis hier waar die ruspe my binneste vreet
 Die lewenskroon verteer

Die luis wat my are uitsuig

Die swam wat my wortels verrot
Die virus wat my groei stand
Die son wat my blare verbrand
Ek hang verwelk teen die hemel
Ek is die tabak plant

Uit my kry jy R46

 

 

Dan stil word die nag, in die koel wind vind ek lewe. My vlerke oopgeskry soos die van die albatros, kom wind kom weer, ek is vry, vry om my vrou en my kind lief te hê, dan kyk ek na die land en weet, net soos Habakuk en Jeremia dat daar is altyd hoop.

Uit die binneste van ons swaarkry, die beproewing van ons lewens, vind ons in die kakofonie, dat lewe is genade, en genade is al wat ons nodig het.


***Please Leave a comment. / Los asb. jou gedagtes of griffelstukkie van wat jy dink.

Friday 9 September 2016

Genade is ʼn Mostert saad


Die reën bly weg, die droogte het ons ingehaal, sy angel ingeskiet tot in die diepste aar van ons lewens bestaan. Die son is ons minder genadig, terwyl die gif ons bloed laat stol en ons stuk aan die stank van ‘n verskroeide aarde, trek hy die lewens water uit ons siele. Maar ons ploeg voort, elke wolk is hoop,  elke oggend ‘n Mostert saad.

Ons veg voort. Die saad sal ontkiem, nuwe lewe kom. Ek kyk na my vrou en ek sien die nuwe lewe groei in haar oë, ons klein saadjie word mens. Dan soos die ruk wind van ‘n storm wat die sterkste boom ontwortel, word ons klein boompie ontwortel. 14 Oktober, ons kind word weggeneem. Ek kyk na my vrou, ons weet dat daar nog ‘n Mostert saad sal wees, ons sal aanhou hoop.

Die son het sy strale gesaai, die gras verdroog onder ons voete, die stilte verbreek deur die klap van lemme wat veg met die lug. Die wit wolk van ‘n brandblusser word stil weggewaai deur ‘n koel wind. Die klap van die lemme, donder in ons ore, die fluit van die turbine brand sy letsels op ons siele. Ons staan en toekyk hoe die redding van ‘n werker stadig deur die lug wegbeweeg. Hoop is op die vlerke van ongesiene Engele.

Wolke bring hoop, wolke bring water, water bring lewe. Die massa maal en maal oor ons siele, ons ploeg voort. Die nuwe hoop het gekom. Die hemele maak oop. Die gedonder van die hael, breek ons siele in stukkies, ons Mostert sade vernietig.

Genade, is ‘n Mostert saad.



***Please Leave a comment. / Los asb. jou gedagtes of griffelstukkie van wat jy dink.