The Popularity of the Nemo

The nobody, the man, the human being. Through the ages we have prided ourselves as a species that has superior thought and reasoning. We have proclaimed ourselves as wise and being handed wisdom to guide and change the world for the better. We have mastered the elements, we designed and created, we reasoned with wisdom and we said all is good.

Throughout the ages man has been the master of his own design creating and building that which he thought and sought to extinguish the everlasting desire to be above those that he sees and portrays as less worthy. Our human experience has led to the ultimate design of superiority, power and lust.

Yet our most valuable asset, reason and wisdom is overshadowed by the constant search for the master key to the thorny issue of fear. Fear which drives the most reasonable of men to insanity, fear that creates the utmost and horrendous of deeds.

Fear has been part and parcel off our lives the past six months, we held on to hope that was burned and went up in smoke with the stroke of a pen, yet those that we considered our mentors and leaders coward from the face of humanity. They took to the streets and proclaimed the new normal, while they themselves were looking for the new master key to open the door for the new dawn.

I have seen and noticed through my short lifespan that in these trying times those that were a nobody embodies that witch the strong and mighty fear. The nemo uses his ability of stealth and invisibility to amass strength to corrupt those that are less fortunate than the leaders of the day. We have created systems to oppress those who we fear, the nemo, the one that might challenge my position in society, the one that questions my thought, yet none of these systems have worked, their design was and is fragile. I have seen that the oppressing of the Nemo has led to much greater sorrow. Just as Odysseus has tricked Polyphemus the Nemo begins to understand that the New master key lies in the lies of the master, they use it to wield it to their own benefit. Slowly they use their invisibility to change the course of the river.

In recent history we have seen these Nemos growing from humble origins into power and nearly unstoppable monsters, those monsters Frederick Nietzsche so explicitly warned us about. I myself have seen how the corruption of power has been laid bare, for as long as I can gain from you and not give back, I am in control and for as long as I am in control  I hold the master key to open the door to the new dawn. By using your compassion to support my endeavours and not mentioning yours. Yet it is in these suffocating circumstances that we create that one monster we fear. But we see compassion as a symbol of weakness. By taking compassion and hope and feeding it to the wolves as food, we are creating a generation of deranged youth, that same youth, that Hitler, Stalin, Castro and Mao understood.

Are we now handing down the new Master key, to a new master, or will we give those that want to be heard the oxygen to breathe? I do not foresee that, the wolves have long been at the door, the corporate world have fed the masters fat! You shall see the new Nemo rising with the coming new dawn, for you have suffocated those that should be heard.

The dawn of the popularity of the Nemo who will wield the Master key!

‘n Boertjie se Travels: A Hoodlum of Conspicuous Events

On June 5^th I returned from Vietnam, expecting a slow repatriation back into society, a slow acclimatisation from the extremities of the heat to a cold and sober life back in South Africa.

Reality always makes it mark, and the next thing you know is that you hit the decks running. My reality check came on the sixth day after my return. War was part of my trip, a picture of people dying was 40 years away, and the only real gun fire was that of an AK47 on in the distance.

 On the 7^th night of my return I to had to face the horrors of a bullet. As I bend over the old man I could see the gaping wound that the bullet had left in his mouth. Blood on the scene of the crime gave only a quiet testimony of the events that unfolded.

Pictures can change lives, a naked girl running away from napalm that burned into her flesh, I scrolled through the images that I gathered through the years, memories sometimes locked away in the dungeons of my subconscious. A helicopter taking a wounded patient to safety. A phone call to a mother informing her that her son will not return home. Each image a reminder of those that were lost and those that were saved. We race to try and stop the completion of the circle of life, events that form part of something that was set in motion long before it interacts with you, sometimes the bullet only touches your skin, other times it drives deep into your soul.

On the 7^th day of my return from Vietnam without any repatriation or acclimatization realisation dawned that we are the frontline in the war with the circle of life. We honour the dead and we celebrate the living for we are First Responders, we are the hoodlums of conspicuous Events.

‘n Boertjie se Travels: Agter die ystergordyn van ʼn ‘Afrikaner’ gemeenskap

5 Maart 1946 verklaar Winston Churchill dat daar ʼn ystergordyn gesak het oor die kontinent van Europa. Twee jaar later, op 28 Mei sak die ystergordyn oor die Afrikaner gemeenskap, hierdie gordyn wat ten koste van menswees deur kerk, werk en politiek in plek gehou is.

Ek het my lewensonstaan gevind aan die einde van die teoretiese bestaan van die ystergordyn. Ek is geskool met vlag en vaderland, ingebrand tot in die diepste van bors. Gekerk en gekersten het ek die dogma van die Heidelberg se Kategismus tot in my vlees geneem, in my grysstof het ek die Apostoliese geloofsbelydenis ingekerf. My siel het nogtans geswerf oor ʼn leë en woeste woestyn van donkerte en seer. Ek bely my geloof, salueer die vlag en sing uit volle bors vir volk en vaderland.

Twintig jaar na die afskaffing van die ystergordyn oor volk en vaderland staan ek met ʼn nuwe dagbreek en wonder oor die letsels wat gelaat is in beide ons gees en vlees. Ek sien hoe Mammon die nuwe jeug-van-vrede se lewens stelselmatig verteer, die een egpaar na die ander opraap en uitspoeg om te brand in die vuur van vernietiging. Ek kyk na die wit tempels van die Afrikaner, met hul afetsing teen die hemelgewelf. Ek sien die grys ou manne, gebukkend, kreun en kraak om die gewig van dogma en teologie saam te dra. Die gewig van die yster las wat geween en kners van tande in die jeug voortbring.

Die skyn van heiligheid verblind die oë van mense, ewigheidswaarde word bepaal deur rang en stam posisie. Die edele agbaarheid word gereken aan sittings op die raadgewende stoele van ouder gewoonte. As die donker nag die jeug-van-vrede se bastion omvou, die skyn van heiligheid verdof word deur die sondes van die vadere, die gedreun van donder die fondamente van belofte tot ewige trou breek, kruip die skaduwee van Mammon stadig oor die gees en breek stukkie vir stukkie die glans van goud en silwer, Rand vir Rand, af tot die waarheid van die erfsonde aan die lig gestel word.

Agter die ystergordyn van erfsondes van die vadere, sal die bastion van die Afrikaners sorg, deur die werking van die  okkultiese geloof in kerk, dat jou aansien nie bevlek word nie. Sal die skuld las van 30 silwer sikkels op die onskuldige lammers van die nuwe jeug beslaan word. Die yster hamer sal die spykers dieper in gevoelens indryf, sodat die Seuns van die Vadere op dieselfde manier die wat die nuwe dagbreek met basuin van ramshoring en dans aankondig, kan kruisig op die hoogte van menslike vermoë.

Nogtans sal niemand van buite ʼn blik kan kry na binne die huis van die vadere nie. Die glas van die huis is oortrek met simbole van vooruitstrewendheid. ʼn Huis met pilare gebou op die standvastigheid van die verskuifbare sand van gemoed en ekonomie. Agter die glas van die huis hang die gordyn wat die duisternis van die volk verbloem.

In my korte lewensbestaan as een van die volk, het die tydren my geneem oor vele kontinente. Dis hier in die vreemde, weg van die ystergordyn van volk en vaderland, dat die Lig van die Nuwe dagbreek, die sondes van die vadere verlig.

Bone Dry

 

What is the moral line of truth and ethics? What is the guideline that we use to decide between right and wrong?

I am privileged to live the life of the bourgeoisie, burdened with the emotions of social welfare of people less fortunate than I. most of us develop a room with multiple window frames, through which we judge the world, we choose which window of opportunity we will use, even if it comes at great loss and oppression of others. We have our excuses neatly organised, should someone question our decisions. The more power I gain through earthly possessions, the more money I have the higher I am in society, because only people with money can be smart, only people who have degrees can be smart. The rest of the population is just there to be trampled on, so that I can gain my own form and false sense of security.

 I have found that during our lives we tend to start building on a security system that would protect you from the onslaught of attacks by people who think they are the smart ones, that due to their blessed lives they have the right to demoralise and even destroy others to reach their goal of supreme power.

I have seen dry bones containing more value, than some of the high society I have met. Ethics is what we decide, we calculate what is right and wrong, truth well that is what I say it is.

 But then along came a women, called Mari and her Husband Josef, they had a son, He walked among the sick and poor, dined with the oppressed and the taught the high society. He died on a cross so that people can have the right to freedom of choice, so that they can become what He wanted us to be and live a full life. He gave us a true compass to measure truth and ethics; He gave us the true square to measure between right and wrong. He is Jesus Christ.

Knersvlakte

Die aarde vat pressies 23h 56m en 4s om een keer om sy eie as te draai volgens vaste sterre in die hemelruim. Ons mens het ook sulke vasgestelde punte in ons eie verwysings raamwerk, waarmee ons ʼn vaste tyd en plek binne die samelewing kan bepaal. Ons bepaal ons emosie, beplanning en lewens bestaan op hierdie vaste punte. Dit gebeur dat van hierdie vaste punte, nie meer vas is nie, en ons hemelruim en polariteit heeltemal, deur een gebeurtenis en omwenteling aangepas en verskuif word. Die sogenaamde paradigma verskuiwing wat plaasvind.

Sondag 16 Okt. 21:30 Dit voel soos ‘n bom wat my tref, Lanel word opgeneem in die hospitaal. 3:00am sy word oorgeplaas na Eugene Marais, Ektopiese Swangerskap. 8:00am Sonar bevestig. Mamma se pyn is ondraaglik en sy skreeu. 11:00 am Nood operasie. Besef vaste punt is geskuif, mamma kon dood gewees het. Operasie suksesvol. ICU. 24 uur sonder slaap.

Ek stap af om my senuwees te kalmeer en om mamma se nodigste te kry vir ICU. 1x Tandeborsel, 1x Kam, 1x Tandepasta. Dis al wat toegelaat word. Ek rook ‘n sigaret en begin in die tas krap. Ek vind 1x Tandepasta, 1x Kam, 1x Seep. 0x Tandeborsel. Krap, krap, pak klere uit, soek, krap, krap.0x Tandeborsel. My kop klop van hoofpyn al vir die afgelope 6 ure. 0x pynpille in die tas of bakkie. Ek loop apteek toe en koop ‘n tandeborsel en pynpille. Die dame gee vir my so bruin papier sak. Ek moet slaap, ek kry nie geslaap nie. Ek loop op en af en klou aan die papier sakkie asof dit my enigste uitweg en vaste punt in my lewe is. Gebed, “Here Jesus, Walter kan nie sonder ‘n mamma groot word nie! Asb. Amen”

Ek besef dat daar net een vaste punt op my kompas vir my oorbly, en ek sal daardie aanwysing moet gebruik, dit sal die enigste pad deur hierdie dorsland wees, ek het die Knersvlakte bereik. Gebed “Jesus gee my krag en rigting, as dit moet, neem my lewe en gee dit vir Lanel as dit moet. Walter kan nie sonder ‘n mamma grootword nie! Amen” Ek volg Sy vaste punt met my kompas en bereik die oases van vrede. Gebed “ Here Jesus u het van beter geweet, waarom sal ek nie verstaan nie, eendag sal ek verstaan. Amen”

 

Melaats

 

Ons is deur diep waters die week, hierdie was ons tweede miskraam, presies ʼn jaar uitmekaar uit, ongelukkig het die laaste een met groter risiko en gevaar vir Lanel gekom. Dis tydens sulke tye wat jy besef wie mense werklik is, soos die Woord dit stel, in tye van welsyn en jubel is hulle daar, maar as die wyn en sang opraak, verdwyn hulle soos mis voor die son.

Dis asof mense ‘n vrees ontwikkel om met jou te praat as hulle hoor jy het ‘n miskraam gehad. Dis asof mense bang is jy gaan hulle aansteek, net soos die melaatses van ouds, jy word eenkant geplaas en weinig het met jou kontak. Dis die grootste fout wat julle maak, ons wil praat, ons wil ons emosies deel, heng ons gaan kaalgat hel toe en terug. Daar is nie vir ons ‘n klein mense om afskeid van te neem nie. Ons weet daar was klaar ‘n klein mensie, so wat moet ons maak? Tog word jy soos ‘n melaatse behandel.

Dis die weinige en mense wat jy nie verwag wat hulle hande uitsteek en joune neem, nie bang is om aangesteek te word nie, en die troebelheid van jou siel kom ophelder.

 

Met Dank

 

Ek wil graag die volgende Mense bedank vir hulle bystand en onbaatsugtige opofferings: Ons Moeders Susan Coulter en Doreen Roos, My pa James Roos, Elmien Flemming, Charlene Vorster.

Vir die wat elke dag gebel het, en persoonlik na Lanel en my welstand verneem het: Br. Eugene en Sarie Steenkamp, Br. Pat en Martie Smith, Anton en Lanie Groenewald, Carika de Lange, Elma Marais, Tiaan en Jana Dippenaar, Kobus Barnard, Riandi Roberste

Dan aan ons liefling kind Walter. Jy het geen benul gehad van wat aangaan nie. Pappa sal jou as jy ouer is verduidelik wat gebeur het. Dankie dat jy ons lewe kom volmaak waar daar gate ingeruk is.

Per Se Sê jy

Jy Judas,

 wat op die straathoek staan en bid,

die voorsang vat en die fariseërs saamroep.

Jy wat nie met liefde wil gee nie,

jy wat die jou sak geslote hou,

sodat dit rond vol staan met nege en twintig silwer sikkels.

 

Ek hoor die kinders huil.

 

Hulle stemme gaan uit vanaf die Temple poort.

Die Temple wat jy beklee met goud en satyn.

 

Ek hoor die kinders huil.

 

Die krummels vee jy op van die tafel

Verkoop dit vir nog ‘n silwer sikkel.

 Jy Judas

 jou kas staan vol geraamtes.

 

Ek hoor die kinders huil.

 

                                         Judas ek het drie maal die kinders hoor huil.


***Please Leave a comment. / Los asb. jou gedagtes of griffelstukkie van wat jy dink.

Want Ester Trou.

Stief het vir my so onaardige gevoel aan hom, stief is vir my iets wat jy ‘n lokasie brak mee vloek. Nou neef Tiaan is ook nou nie eintlik my neef nie, hy is nie eers bloed verwant nie, volgens familie rekords is hy stief. Vir my is hy neef Tiaan, so goed soos bloed en hy is familie.

Nou ek wil so bietjie vertel van my en neef Tiaan se trippie Windhoek toe. Nou kyk ek en Tiaan is nie die maklikste mense op aarde nie, ons kan vir ons liederlik opruk en ons gatte mooi dwars gooi as ons wil, maar ons is sagte mense, as dinge druk, dan loop die emosies maar maklik by die ogies uit.

Ons kry brief uit Namibië Nig Ester gaan trou. Die familie vat hulle optog Windhoek toe via Upington, maar helaas, ek en Tiaan moet werk vir ons brood en ons kan eers drie dae later die pad vat Windhoek toe. Met sy “goedkoop” op brandstof Nissan 1400 het ons in die pad geval. Ek het dit wel versuim dat daar ‘n verskil is tussen my en Tiaan (boon behalwe dat ons nie dieselfde pa en ma het nie, en glad nie eers na mekaar lyk nie) hy is ‘n pynlike netjiese man, ek weer kan vir drie dae dieselfde klere aantrek en is nie gepla om deurmekaar te wees nie.

Ester trou toe in ‘n kelder vol wyn, en Oom Koos loop homself half deurmekaar teen die glasdeur oor die gedansery en wyn drinkery, en ek en Tiaan val onseremonieel in die pad die dag na die seremonie. Dus toe hier waar die pap op die pad val, Tiaan moes die petrol en verblyf terug betaal. Net duskant Gobabis tussen niks en nêrens, het hy my meegedeel dat ons net genoeg sous sal hê tot op die grens. Ek bly stil praat anderkant toe. Wel die uiteinde was dat ons het elkeen in onse eie huisie gaan slaap en die pad terug was maar bra knorrig.

Dit was die eerste keer dat ek hom amper, amper gefoeter het. Ons het al telkemale liederlike meningsverskille gehad, so dat die familie met ons begin baklei het. Ons is familie, ons praat tot ons klaar gepraat het. Dit is vir my soms so hartseer om te sien dat mense oor meningsverskille ‘n wrok begin dra, hulle bedreig voel as jy bydrae en strekstaan waarin jy glo.

Ek kry soms die idee dat mense lieg vir hulle self oor die, wat, waarom en hoekom. Ons verf die mooiste Van Gogh en bou die mooiste Stradivarius, Agter die Van Gogh hang ons ware kleure. Die Stradivarius hou ons omhoog as ‘n simbool van mag, as die boog die snare tref vibreer die gevoel van diktatorskap daaruit, vergete is die helder skoonheid van kleur en klank. “All animals are equal, But some are more equal than others” George Orwell. Ek dink dat dit wat ons bind is dieper as geloof, kultuur, tradisies en organisasies. As ons die waarheid in die lig stel, dan vind ‘n eerlike binding op geestelike vlak plaas.

Om terug te kom by die storie, oppad terug vang hulle ons vir spoed, Tiaan was toe net die ene verliefdheid op daai stadium en wou huis toe. Tiaan blaf vir die Speedcop en se hy sal betaal, en hy het betaal. Ek blaf vir Tiaan en hy los my langs die pad, ek vang toe maar lift huis toe saam met twee verdwaalde Namibiërs. Tiaan is my neef, nie my bloed nie, maar hy is familie. Want Ester het getrou.



***Please Leave a comment. / Los asb. jou gedagtes of griffelstukkie van wat jy dink.