Indië- hoe de dinges?
Die nodige reën het nie geval op die plaas soos dit
moes deur die seisoen nie. Dinge is maar taamlik taai en die emosies loop hoog.
Die oes is nie wat hy moet wees nie. So tussen die harwar en beplanning en
herbeplanning en skedulering en herskedulering van ons lewens kry ek en lief
dit reg om een aand rustig buite in ons toe maar gehawende tuintjie te gaan sit.
So tussen die gemoan oor skool en plaas herinner sy my aan die ding wat ons
bespreek het toe ons in ons jong lawwigheid vir 6km gestap het van Vers na Castelion
in die bloedige suid Franse hitte. Net daar sluk ek my beker koffie en my hele pak
sigarette in, is sy nou ernstig oor die dinge, ek wil graag maar hel dis mos ʼn
ding wat sy pad moet loop, dit verg mos beplanning en daar gaan uitdagings wees.
Wat het haar nou daaraan laat dink. Finansieel kan ons nie dit bekostig nie,
liefie gee daai moederlike glimlag wat enige man ʼn knop in die keel gee en maar
laat instem. So gebeur die ding toe op 24 Januarie 2012. Ek en vrou lief hang
in die Kolonade sentrum rond nadat ons ʼn paar reëlings getref het, ek kry weer
een van my buie en neek in ʼn rigting in, na so ruk besef ek dat ek die een in
die huis gaan wees wat die verantwoordelikheid moet dra as daar pilletjies moet
gegee word, ek drentel tussen die rakke rond en bekyk al die medisyne, steek so
rukkie by die baba rak vas, kry so effense hoendervleis en verkas baie vinnig
na die pille afdeling toe, ek is tog immers ʼn medic in opleiding, probeer ek
myself oortuig. Ek wandel deur die pille rak, maar die ding wil net nie gaan lê
nie, kan ons dit doen, het ons die moed daarvoor, wat as, wat gaan ons ouers
dink. Die vrae maal in my kop terwyl ek saam met die escalator so trappie vir
trappie na die tweede vlak beweeg, liefie het my al ge-sms dat sy wag. Is ons
volwasse genoeg, man dis mos nie kinder spelletjies die nie, jy hoor van soveel
komplikasies. By die Woolworths draai ek links af en stap die laaste paar tree
na die klein winkeltjie waar ʼn dame ons met ʼn groot glimlag ontvang. Lanel
verduidelik en ek kry soos gewoonlik verbale diarree. Die dame verduidelik die
proses en tik haastig op haar rekenaar. Julle was al voorheen hier? Ja ons was.
Die getik gaan met meer hartstogtelikheid voort. Ek word stil liefie word stil,
die volgende oomblik toe sy praat wip ek soos ek skrik. Julle het twee opsies,
die een gaan bietjie vroeër wees as die beplande datum, en die ander is, ʼn dag
of wat later as julle beplande datum, ons kies opsie twee, wat vir ons voorlê
is 14 ure van pyn, lyding en swaarkry. Niemand het nog ooit gesê dat vlieg in
ekonomiese klas vir ʼn 1.96m ou lekker is nie. Met haar laaste woorde en die
teken van die dokumente het ek geweet, nou is dit verby ons is gestempel.
Voorlaai.
Jan van Riebeeck het geskip en geskeerbuik in die
kaap geland, die voortrekkers het getrek, die boere het die Engelse geskiet,
die NP het Mandela vrygelaat en ons kan ons visas vir india verniet kry. Tyd
het ʼn manier om te slyp, wysheid steek sy boeke weg, en ons pluk tabak op die
plaas dat dit klap. Lanel leer haar kinders by die skool, en naweke is ons of
op die pad saam met GPG of ek vergaap my aan visse 20m onder water. Ons het die
beplanning so effens opsy geskuif, daar is nie nou tyd vir oplees en Lonely Planet
nie, hier in April boek ons, ons eerste nagte in Delhi, dit gaan maar
skrikkerig amper soos ʼn bang hond hare op die rug regop, maar stert tussen die
bene, Varansi se bespreking was beter, stert so effens gelig maar die tande wys
nog nie, met Kolkata se bespreking het die tande gewys en die stert was
penregop in die lug. Beplanning het sy eie manier van loop het ek al gevind,
die eerste vase begin so jaar of wat voor die tyd, dis wanneer die idee begin
lol, sy sit hom daar op jou rakkie van dinge wat gedoen moet word. Vase twee is
gewoonlik die finalisering van jou vliegkaartjies en behuising in die vreemde, dan
kom die klein gemorsies, wat as jy nie aan hulle dink nie jou lewe baie, baie
gou kan moeilik maak. Die kom so saam met fase drie, vier en vyf, en hulle kan
jy nie bepaal nie, want elkeen is soos ʼn klein babetjie jy weet nooit wanner
die klein wetter gaan broek vuilmaak nie, vergeet net, dan is dit gebrande
boude kwaai ma en ouma, en somer befoeterde skoonma. So kom ons beplanning aan
die gang maar eers was daar die spreekwoordelike vertragings die harwar van
boer, medic en duik, het dinge by ons beeste ook skeef geloop, die grond wat aangrensend
is van die wat ons huur is Staats grond en is oornag beset deur plakkers, om te
keer dat die beeste nie gesteel word nie, gaan kraal ons elke aand die beeste
en vroeg maak ons hulle oop, ʼn irriterende werk wat my amper tot raserny en
slegte mense gedryf het. Die middag terwyl ek loop en kyk of die drade reg is
lui my telefoon. Dis Duan van flight centre.”Good day Mister Roos, This is Duan I’m Calling from
flight Centre Colande” Ag my chom dink, ek het nie nou lus vir
een van jou verkoop tegnieke of pakket afsmering nie. Dis laat, al die beeste
is nie in die kraal nie, en ek is alreeds goed omgekrap.”Mister Roos I’m calling in connection with your flight
details to Delhi.” Met dit kry ek so koue rilling ten my
ruggraat af, en ek weet hier kom nou ʼn ding. ”Mister Roos i would like to inform you that Jet
airways has suspended all their flights from Johannesburg to Mumbai. But we wil
keep u informed.” Dis 4 weke voor ons vlieg. Ag nee wat
nou, my moed sak in my skoene in. Wat nou! “ What is the next step?” Vra ek hom,
sy antwoord was gerusstellend, maar die stemmetjie in my agterkop wil nie stil
bly nie. “ Mr Roos we are
working on it but Jet Airways will put you on another flight as soon as they can.”
Met die beëindig ons die gesprek en ek bel vir vroulief. ʼn Week gaan verby en
ons hoor niks van niemand af nie. Ek klim op my spreek woordelike high horse en
bel elke persoon wat ek kan, uiteindelik kom die eerste antwoord terug. Ons
gaan moet inbetaal. Ek staan vas en deel hulle mee dat dit nie die ooreenkoms
was nie. Gelukkig stem die dame saam en ons wag. Twee weke voor ons vlieg begin
die spanning hoog loop, daar moet nog aansoek gedoen word vir visas, verskering
moet uitgeneem word en ons het nie ‘n vliegkaartjie van ‘n dag oud nie. Die Maandag
middag laat gaan sit ek moedeloos voor die rekenaar en lees my e-posse, uit die
bloute kry ek ‘n e-pos met die vliegkaartjies. Ons vlug is vervroeg met 3 dae,
liefie boek ekstra dae in Delhi, bevestig alles, en ons gryp die vorms vul in,
en jaag die Woensdag Johannesburg toe, Nege dae voor ons vlieg. Die Vrydag het
ons, ons visas en ons gaan breek so bietjie weg by my skoonma-hulle op die
plaas net buite Potchefstroom. Die laaste week sluip verby die werk wat
afgehandel moet word wil nie afgehandel word nie, ek hol van bakboord na
stuurboord en uiteindelik die Sondag nag handig ek die dinge aan my pa oor vir
bewaring tot ek terugkom. As ons maar net geweet het wat die Maandag op ons
wag, as ons maar net geweet het....
No comments:
Post a Comment